บทที่ 1

“อะไรนะ เป็นมิจซอจจินิสต์ ด้วยงั้นรึ...ล้อเล่นน่า...ถ้านั้นก็คงสนุกแน่ละ”

วาทะที่แสดงออกถึงความขบขันนั้นดังมาจากบุรุษร่างผอมสูง สีหน้าบอกให้รู้ถึงความเป็นคนตลกคะนอง เรือนผมค่อนข้างบางอยู่ เช่นเดียวกันกับเพื่อนร่วมทางอีก 2 คน เขานั่งอยู่บนลังไม้บรรจุสิ่งของขนาดใหญ่ อันเป็นส่วนหนึ่งของสัมภาระซึ่งประกอบด้วยกระเป๋าเดินทางและเครื่องมือในการถ่ายทําภาพยนตร์ที่กองระเกะระกะอยู่บนริมฝั่งน้ำใกล้ท่าเรือขนาดใหญ่

เบื้องหน้าคือลำน้ำสีดำสนิท ซึ่งทั้งสองฟากฝั่งเต็มไปด้วยภูมิภาพอันน่าทัศนายิ่งนัก เพียงแต่ชายฝั่งก็คลาคล่ำไปด้วยมนุษยชาติที่แผกผิวพรรณแล้ว นับแต่ขาวผ่องไปจนถึงดําสนิท แต่ละผู้แต่ละคนอยู่ในเสื้อผ้าอาภรณ์สีสันต่าง ๆ อันเหมาะสมกับสภาพภูมิอากาศในเขตร้อน ทุกหนทุกแห่งริมฝั่งแม่น้ำนี้ ผู้คนพูดจากันด้วยภาษาโปรตุเกสทั้งสิ้น นอกจากบุคคลทั้ง 3 เท่านั้น ที่พูดภาษาอังกฤษ อันเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทําให้ต้องแยกตัวออกจากคนพื้นเมืองโดยปริยาย

“ทําไมคุณถึงต้องใช้คําว่า ‘คงสนุก’ ด้วยล่ะ” บุรุษผู้อ่อนวัยกว่า ท่าทางฉลาดเฉลียว เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย “แต่นั่นแหละนะไท บอกตรง ๆ ว่าผมเองยังไม่เข้าใจเลยว่า คําว่ามิจซอจจินิสต์ที่คุณพูดเมื่อครู่นี้น่ะมันหมายถึงอะไร”

“นั่นสิ ฉันก็ว่าคุณมันไม่น่าจะรู้หรอก บาร์เนย์” บุคคลที่ 3 ซึ่งเป็นสตรีเพียงคนเดียวในคณะพูดปนหัวเราะ น้ำเสียงแหบ ๆ ของเธอออกจะชวนฟังอยู่ไม่น้อย สําเนียงพูดเป็นชาวอเมริกัน เช่นเดียวกันกับเพื่อนร่วมทางทั้งสอง “ความหมายของมันน่ะ ตรงกันข้ามกับความประพฤติของคุณโดยสิ้นเชิงก็แล้วกัน หรือจะพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ มันแปลว่าคนเกลียดผู้หญิงยังไงล่ะ เพราะฉะนั้นก็อย่าได้หวังว่าการไปครั้งนี้ของคุณจะไปเจอะเจอกับพวกพยาบาลสาว ๆ สวย ๆ เป็นอันขาด เพราะฉันว่าคงจะไม่มีหรอก”

“เอ๊ย...ฟังสิ ฟังเขาว่า พูดออกมาได้ยังไงว่าไม่มีผู้หญิง ตายละวาโทนี่ แล้วนี่เราจะทํายังไงกันดีล่ะ”

“ก็...อาบน้ำเย็น ๆ เข้าไว้ก็แล้วกัน” ผู้หญิงคนเดิมเอ่ยขึ้น

บุคคลทั้ง 3 คือคณะที่ทำงานร่วมกัน ไท คริสโฮล์มเป็นผู้อำนวยการสร้างและช่างกล้อง บาร์เนย์ อีวานส์เป็นผู้กํากับเสียง และบางครั้งก็เป็นผู้ช่วยช่างกล้อง ส่วนโทนี่ คารูทเธอร์นั้นเป็นผู้กํากับ จัดว่าเป็นคณะทํางานเล็ก ๆ ที่ทํางานร่วมกันมาอย่างรู้ใจนับเป็นปี บริษัทผู้ผลิตภาพยนตร์สารคดีในนิวยอร์กซึ่งบุคคลทั้ง 3 สังกัดอยู่ต้องการสร้างภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับชีวิตในป่าดงดิบ ซึ่งก็ด้วยเหตุผลนี้เองที่ทําให้เขาทั้ง 3 ต้องเดินทางมาถึงบราซิลในขณะนี้เพื่อถ่ายทําภาพยนตร์โทรทัศน์ชีวิตแถบอเมริกาใต้ และจัดจําหน่ายให้กับศูนย์โสตทัศนศึกษา

สําหรับ 6 ตอนแรกที่เป็นสารคดีเกี่ยวกับชีวิตในเมืองต่าง ๆ ของถิ่นอเมริกาใต้นั้นได้ถูกถ่ายทําเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่เหลือซึ่งจะต้องถ่ายทําต่อคือชีวิตในป่าดงดิบที่ห่างไกลความเจริญ ซึ่งตอนแรกและเป็นตอนสําคัญที่สุดของสารคดีเรื่องนี้คือแถบลุ่มแม่น้ำอเมซอน ซึ่งต้องนับว่าเป็นแถบถิ่นที่ท้าทายความสามารถ ต้องผจญภัยให้ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา และมีความกว้างขวางมาก

ขณะที่ไทกับบาร์เนย์ถ่ายเจาะส่วนสําคัญต่าง ๆ อยู่ในเวเนซูเอล่า โทนี่ซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวในทีมก็ได้เดินทางล่วงหน้ามายังลุ่มน้ำอเมซอนแห่งนี้ เพื่อวางแผนการและออกสํารวจสถานที่ซึ่งจะใช้ถ่ายทําไว้เป็นการล่วงหน้า สําหรับเธอนั้น สัปดาห์ที่ผ่านไปกับการพํานักอยู่ในเมนอส อันเป็นเมืองใหญ่แถบลุ่มน้ำแห่งนี้ เวลาทั้งหมดได้ถูกใช้ไปกับการซื้อหาอุปกรณ์และเสบียงกรังอันจําเป็นสําหรับการเดินทางเข้าไปอยู่ในป่ากว่าหนึ่งเดือน

และขณะนี้ล้อมรอบด้วยลังไม้ใส่สัมภาระ หีบห่อข้าวของซึ่งโทนี่ได้จัดซื้อไว้ คณะถ่ายทําภาพยนตร์ทั้ง 3 กําลังรอเครื่องบินอันเป็นพาหนะชนิดเดียวที่จะพาพวกเขาเดินทางลึกเข้าไปจากแนวฝั่งน้ำได้ เครื่องบินที่จะใช้เฉพาะการขนส่งเสบียงอาหาร และจะมาถึงที่นี่เพียงสัปดาห์ละครั้งเท่านั้น รวมทั้งเจ้าหน้าที่ของทางการบราซิลซึ่งจะมารับด้วย

“คุณพระ...นี่เราจะต้องอยู่เฉย ๆ ทั้งเดือนโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงเลยงั้นรึ” บาร์เนย์เข่นเขี้ยวขึ้นมาทันที หันไปมองหน้าโทนี่ราวจะตัดพ้อต่อว่า แม้จะเลยวัยคะนองมาหลายปีแล้วก็ตาม ซึ่งหมายถึงตอนที่เขาเป็นนักศึกษาอยู่ในอิสแมน สกูล ออฟ มิวสิค ในรัฐนิวยอร์ก แต่กระนั้นบาร์เนย์ก็ยังดํารงความเป็นหนุ่มโสดไว้อย่างเหนียวแน่น เป็นคนหนุ่มที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ฉลาดเฉลียว แคล่วคล่อง เหมาะสมกับการที่ได้รับเลือกเข้ามาทํางานเช่นนี้ ยิ่งกว่านั้น ใบหน้าของเขาก็ยังแฝงด้วยเสน่ห์ที่สามารถรัดรึงจิตใจของหญิงอยู่ แทบจะเรียกว่าไม่คุ้นชินกับการอยู่ห่างผู้หญิงเลยก็ได้

โทนี่เพียงแต่ยิ้มให้กับคําพูดประโยคนั้น

“ผู้ชายคนที่ชื่อเควนทอล เขาสามารถจะดำรงชีวิตอยู่ด้วยการไม่ยอมเกี่ยวข้องกับผู้หญิงมาได้ถึง 11 ปี แค่เดือนเดียวสําหรับคุณมันก็คงจะไม่เป็นอะไรนักหรอกน่า”

“11 ปี” ไทอุทานออกมาพร้อมกับผิวปากวืด ชายหนุ่มผู้มีเลือดตะวันตกผู้นี้มีความเชื่อว่าการที่จะไม่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงเพียงแค่ 11 วัน มันก็ยิ่งกว่าเป็นบาปเสียแล้ว ไม่ต้องพูดถึง 11 ปีนั่นดีกว่า และถ้าจะพูดกันตามความจริงแล้ว เขากับบาร์เนย์เปรียบเสมือนฝาแฝดก็ยังได้

“อีตาหมอเควนทอลนี่แกเจ็บป่วยเป็นอะไรไปงั้นรึ...หรือว่าต้องการจะรักษาเผ่าพันธุ์อินเดียนแถบลุ่มแม่น้ำอเมซอนให้มันบริสุทธิ์ไว้”

“ก็อาจจะมีส่วนอยู่นะ” โทนี่ตอบเรื่อย ๆ “แต่เท่าที่ฉันได้ยินมานะ ความตั้งใจของแกแรงกล้ามาก คือไม่ยอมยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงเด็ดขาด ไม่ว่าจะเผ่าพันธุ์ไหน ฝังตัวเองอยู่ในป่าลึกมาตั้งแต่แกจบหมอมาเลยละมั้ง”

ไทสั่นศีรษะอย่างไม่อยากจะเชื่อเอาเสียเลย

“เฮ้ย...มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยนะ แล้วนี่คุณหมอเควนทอลที่ว่าน่ะรู้หรือยังล่ะว่ากําลังจะมีผู้หญิงอีกพันธุ์หนึ่งบินไปหาเขาน่ะ”

“ซินยอร์กาเซียร์ก็ได้แต่ติดต่อแล้วก็แจ้งให้เรารู้ทางจดหมายเท่านั้น” โทนี่ตอบ “เพราะฉะนั้นฉันเห็นจะบอกอะไรไม่ได้หรอก เอาไว้ให้เขามาพบกับเราที่นี่เสียก่อน บางทีเราอาจจะได้รายละเอียดเพิ่มขึ้น แต่หมอเควนทอลรู้แล้วละว่าเราได้รับอนุญาตจากทางรัฐบาลให้ถ่ายหนังเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ของอินเดียนเผ่าซาร่าได้ แล้วก็รู้ด้วยว่าเราจะต้องพักอยู่ที่นั่นประมาณเดือนหนึ่ง ก็รู้สึกว่าเขาไม่ขัดข้องอะไรหรอก มีข้อแม้อยู่ประการเดียวเท่านั้นว่าเราจะต้องไม่ถ่ายทําเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวเขา แต่ฉันก็คิดว่าเขารู้นะว่าเรามาด้วยกัน 3 คน แต่จะรู้เรื่องฉันหรือเปล่านั่น...”

“อ้าว ก็อย่างที่ผมพูดแล้วไงล่ะว่าเรื่องมันคงสนุกแน่” ไทยิ้มกว้าง มองเพื่อนสาวผู้มีรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นด้วยแววตาที่คล้ายจะรู้เท่าทันว่าอะไรควรจะเกิดขึ้น

มันมิใช่การมองอย่างชื่นชมครั้งแรกที่โทนี่ คารูทเธอร์ได้รับ เพราะเธอคือที่รวมความงามอันสดใส สัดส่วนบนเรือนร่างของเธอนั้นถ้าจะต้องใช้การเดา ก็เห็นจะมีเพียงแค่ช่วงขาเรียวงามที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงขายาวเท่านั้น ส่วนโค้งส่วนเว้าบนเรือนกายบอกถึงความเป็นสาวสะพรั่ง เรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวปะไหล่ ด้านหน้าเป็นผมทรงม้าที่ตัดเลียบ แนวคิ้วเหยียดยาวเลื่อมลายตามธรรมชาติ ปราศจากการดัดแปลงด้วยน้ำยาวิทยาศาสตร์ ริมฝีปากเคลือบด้วยสีชมพูใส ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเครื่องสําอางสิ่งเดียวที่บอกถึงความเป็นผู้หญิงของเธอ

ส่วนใบหน้านั้นเป็นของมนุษยชาติผู้รักอิสระ ปากที่พร้อมจะแย้มยิ้ม จมูกเล็ก ๆ โด่งงาม บอกให้รู้ถึงอารมณ์ที่ค่อนข้างจะแฝงทิฐิไว้ไม่น้อย ถ้าจะพูดไปแล้ว โทนี่นั้นแม้จะมีลักษณะความเป็นผู้หญิงอยู่มาก แต่ก็ไม่ยอมสนองความปรารถนาของตัวเองในเรื่องการใช้น้ำหอม ทั้งที่เป็นของโปรด เมื่อเข้ามาอยู่ในแถบถิ่นนี้