บทนำ

ผมชื่อ... ภาม พรหมพิริยะ

ผมอยู่ในสภาพแบบนี้ตั้งแต่อายุ 16

สภาพของคนที่ไม่สามารถนอนไม่ได้แม้ว่าจะพยายามข่มตานอนเท่าไร ง่วงแค่ไหน หรือต่อให้ใช้ยาสลบก็คงไม่ได้ผล เรียกง่ายๆ ว่าต่อให้ปวดหัวจนเหมือนจะระเบิดเพราะอดนอน แต่ร่างกายของผมก็ไม่สามารถหลับได้แม้แต่วินาทีเดียว

ผมทนอยู่กับความทรมานเหล่านั้นพักใหญ่ จนวันหนึ่งผมได้ค้นพบความจริงข้อหนึ่งเกี่ยวกับคำสาปนี้

ทางเดียวที่ผมจะนอนได้ คือต้อง ‘ตาย’ เท่านั้น...

แต่ความตายก็ไม่ใช่เรื่องน่าพิสมัยนัก เพราะมันต้องผ่านความเจ็บปวดทรมานทุกครั้ง และทุกครั้ง...ไม่ว่าสุดท้ายความตายที่ผมมอบให้ตัวเองมันจะรุนแรงแค่ไหน ผมก็จะตื่นขึ้นมาเพื่อเริ่มชีวิตใหม่อีกครั้งเสมอ โดยร่างกายไร้รอยขีดข่วนเหมือนไม่เคยเป็นอะไรมาก่อน แลกกับความรู้สึกว่าผมได้นอนหลับไปพักหนึ่ง ซึ่งระยะเวลาเหล่านั้นหดน้อยลงทุกครั้งที่ผมใช้วิธีการเดิมๆ เพื่อดับลมหายใจของตัวเอง

ผมไม่สามารถที่จะตายจริงๆ ได้ และไม่สามารถที่จะนอนหลับอย่างคนปกติด้วย

ทั้งหมดเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น รถบัสซึ่งพาผมกับเพื่อนร่วมห้องไปเที่ยวทัศนศึกษาพลัดตกหน้าผา ทุกคนจากไปหมด และผมเองก็ควรจะตายตั้งแต่วันนั้นเช่นกัน

ถ้าไม่มีไอ้บ้าที่ไหนโผล่มายัดเยียดพลังนี่ให้

สุดท้ายผมกลับกลายเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตจากรถบัสคันนั้น และกลายมาเป็นอย่างทุกวันนี้

มันก็คงจะมีบางคนเรียกสิ่งที่ผมเป็นว่าพรสวรรค์ หึ... ไอ้การที่ร่างกายไม่โตขึ้นสักนิดเดียว เส้นผมก็เปลี่ยนเป็นสีแปลกประหลาดกว่าชาวบ้าน สายตาที่มองมาอย่างขยะแขยง และยังทรมานจากอาการนอนไม่หลับจนแทบจะบ้าตาย

เนี่ยน่ะเหรอพรสวรรค์? เอาชีวิตธรรมดามาให้ผม แล้วเอาพรสวรรค์ของผมไปแทนไหมล่ะ เจ้าพวกปากดีพวกนั้น

หนึ่งปีผ่านไปที่ผมต้องใช้ชีวิตกับความทุกข์และสายตาของคนรอบข้าง สุดท้ายผมก็ต้องหนีออกจากบ้านเพราะไม่อยากให้ใครมองเป็นตัวประหลาด เตร็ดเตร่ออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน และต้องหายใจทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม และไม่สามารถทำอะไรกับสิ่งที่เป็นอยู่ได้เลย

ไม่มีอะไรดีสักอย่าง...

ผมเกลียดทุกสิ่งที่ตัวเองเป็น และหงุดหงิดที่โลกนี้โหดร้ายกับผมเพียงแค่คนเดียว

ถึงอย่างนั้นผมกลับได้เจอเหตุการณ์บางอย่างที่เปลี่ยนมุมมองบางอย่างของผมไป

ทั้งหมดมันเริ่มจากคนไม่ตายกับคนใกล้ตาย...มาเจอกัน